අන්තිම හඳ (කවිය)

මගේ මුළු හිත

ඇයට පුද දුන්

අතීතය යලි

ගන්න මට බෑ

දිවිය කැප කර

ඇයට පෙම් බැඳි

මගේ හදවත

කඳුළු තව නෑ

ලෝ දහම මැද

සිරව විඳවන

ඇගේ ස්නේහයෙ

අවසාන රෑ

අසම්මත පෙම්

රැහැන් සිඳ බිඳ

රුධිර කඳුලින්

නැහැවුණා ඈ

මගේ ලෝකෙට

එලිය වූ සඳ

ඇයම පමණකි

වෙන කෙනෙකු නෑ

එහෙව් සඳ ඇය

යලිත් නොම එන

ලෙසින් යනු වග

සිතන්නට බෑ

එහෙත් අවසන

මෙමට සමු දී

යන්න ඇවිදින්

සඳවතිය අද

මගේ සිරසේ

යලිදු කෙදිනක

මල් පිපෙනු නැත

සුවඳ දෙන්නට

ඇයට ලොබ කල

මගේ ඇස් දෙක

දකින අන්තිම

සඳ දසුන මෙය

අඳුරු පොලවට

පුදන්නම් මම

පොහොර වන්නට

මගේ සිරුරම

සිසිල දුන් සඳ

කිරණ අහිමිව

කෘෂව වියලිව

ප්‍රාණ අතහැර