මඳ සුළඟක් වැනිය නුඹ එකවර හමනා
සිත තනිකමේ සළුවෙන් තද කර වැසෙනා
මොහොතක නුඹ මලක සුවඳකි මට දැනෙනා
ප්‍රේමය පුරවාලු පන්හිඳ තුඩ අගට
ජීවය කැවූ ඔය සුර නෙතු පිය මතට
සිපගැනුමක් තබන්නෙමි නොරිදෙන ලෙසට
කවි පොත ගැන මගේ කියනෙමි නුඹෙ කනට
දුටුවෙමි මේ භවෙත් සසරෙහි හුරු මුහුණ
එදවස පටන් පන්හිඳ සුරතෙහි ඇලුන
දිනකට අසුරු වේගෙන් කවි පොත පිරුන
මේ හැටි මගේ හිත බැඳුමට කිම කරුන
නින්දක් නැතිව කවි පොත හිස් තැන් වසමි
කන්දක් දිගට පද මාලා ගොඩනඟමී
කෙන්දක් රනින් කර පොත වට හැඩ කරමී
සඳ ගත් සුබ රැයක නුඹ වෙත තිළිණ දෙමී
සඳ රුව සදිසි හද වෙත ඇතුළුව රහසේ
සවි දෙමි සොඳුර මල් ගවසා නුඹෙ සිරසේ
කිසිදා නොම විඩා දෙමි ජීවන පලසේ
නුඹ කීවොතින් ගෙන යමි වුව දුර අහසේ
2011 අගෝස්තූ 09
ලස්සනයි :)
ReplyDelete